Je wordt wakker met een al knagend gevoel. Er is iets mis. Het geluid wat in je oren galmt is niet echt te plaatsen, dus wuif je het weg met je hand. Je draait je nog eens lekker om en besluit weer te gaan slapen, maar voelt dan een sterk jeukgevoel op je arm. Verdomme.

Licht aan, bril op, woest rondkijkend en zoekend naar die klootzak, die natuurlijk niet te vinden is. Of dat nou komt doordat hij heel klein en onopvallend is, of omdat je kamer een enorme rotzooi is maakt je even niet uit. Je hebt een missie. En op die missie ben jij geheim agent, die zo stil en onopvallend mogelijk de prooi van achteren moet besluipen. Na jarenlange training weet je nu wel dat je op je tenen moet lopen om het gewilde object niet uit het oog te verliezen. Maar helaas, na elke muur nagegaan te zijn moet je je missie toch even stilzetten en besluit je je bed weer in te gaan.

Eenmaal in bed besluit je een andere strategie te gebruiken. Je gebruikt jezelf als lokaas en wacht tot het object boven je zweeft waardoor je hem goed te grazen kan nemen. Dus je wacht. En wacht. Totdat je ogen weer langzaam dichtvallen en je je snel weer begeeft in een droomwereld, waar je relaxed bent en geen geheim agent hoeft te zijn. Alles is goed en fijn, tot het moment dat je droom ruw wordt verstoord door hetzelfde irritante geluid. Dit keer kan je het goed plaatsen en klap je wild met je handen in het rond. Het geluid sterft weg en hoe goed je je oren ook spitst, het komt niet meer terug. Dit is het meest onzekere punt op je missie, zo’n punt waar je aan de ene kant feest wil vieren, maar aan de andere kant niet weet of je wel een geldige reden hebt om dat te doen. Want is je missie wel geslaagd?

Licht aan, bril op, bed uit. Muren langsgaan. Gewild object niet te bekennen. Er zit niks anders op dan weer te gaan slapen en er maar van uit te gaan dat je je missie perfect voltooid hebt. Want hoe sterk je ook aan jezelf twijfelt, je zal jezelf moeten overtuigen dat je een geslaagd geheim agent bent, anders kan je nog uren wakkerblijven.

Maandagochtend, je opent je ogen wat moeilijk gaat, hevig vermoeid van je nachtelijke missie. Op je arm zit een bult, een oorlogswond. “Het had erger gekund.” denk je bij jezelf terwijl je je bed uitstapt. Maar die gedachten en je voldane gevoel worden gewelddadig de grond ingestampt op het moment dat je weer jeuk voelt. En dit keer niet op je arm. Op je voorhoofd. En op je ringvinger. Op je grote teen. En op je schouder.

Missie alles behalve voltooid. Game over. Vanavond weer een kans.

Die stomme mug...